Gra w odgrywanie ról. Nie rąbanie toporem, nie wysadzanie twierdz magią. Twoje odgrywanie roli Twojej postaci, takiej jaką stworzyłeś, jaka istnieje w świecie Exodusa/Infekcji. Postać którą ludzie chcą spotykać, z którą chcą się zaprzyjaźnić, razem się napić. Nie jest wcale najważniejsze, żeby postać dobrze się biła. Często więcej zabawy jest z grania tchórzem którego wszyscy chronią, bo na przykład dobrze gotuje. Takie postacie muszą myśleć by coś zdziałać, ale wymyślenie czegokolwiek daje naprawdę ogromną satysfakcję. O wiele większą, niż przysłowiowe „to ja go tnę”. GM też prowadzi takim postaciom o wiele chętniej sesję, bo coś się dzieje.

Walka. Wszyscy lubią walkę, to wiadomo nie od dziś i nie od wczoraj. Jest to jeden z ważnych elementów rozgrywki, ale czy najważniejszy? Dla mnie nie, ale dla wielu owszem. Jednak nie do końca rozumiem chęć przewagi nad innymi graczami. Wszyscy chcą tylko pobić drugiego gracza. Nie lepiej byłoby grać drużyną ludzi, którzy nawzajem się uzupełniają i potrzebują? Mają swoje słabości, każdy je ma! Ale od tego mają kompanów, a kiedy jest się z nimi, nikt nawet nie myśli o wszczynaniu walki. A jeżeli już do niej dojdzie, to współpraca jest takiej bitki najlepszym możliwym ulepszeniem. Wierzcie mi na słowo. Więc czy lepiej być częścią grupy, albo nawet samotnikiem, który robi co tylko może by wygrać i cieszy się, bo udało mu się to z wykorzystaniem sprytnego fortelu, czy człowiekiem, który „może uciąć głowę każdemu kto go wkurzy”. (Nie neguję nawet postaci tępego woja który wszystkich siecze toporem. Ale go też trzeba odgrywać, nie wydawać mu komendy.)

Styl gry. Każda postać jest wybitna i, przynajmniej jeżeli tego chce gracz, lepsza od przeciętnego człowieka. Jest w stanie dokonywać wielkich czynów i zmieniać świat. Na lepsze, albo na gorsze. Jednak nie wystarczy samo stworzenie takiej postaci. Należy prawidłowo wcielić się w jej rolę(!) i myśleć. To nie jest świat rzeczywisty, ale wszelakie błędy i niedopatrzenia nadal mogą nas zgubić. Oczywiście bez przesady, ale konsekwencje będą wyciągane tak z wybitnych czynów, jak i ze wspomnianych już niedopatrzeń i błędów.

Mamy więc zróżnicowane postacie, które nawzajem się uzupełniają i nie chcą się pozabijać. Mistrza gry który rwie się, żeby poprowadzić tej grupie ciekawą kampanię, bo wie, że sam będzie się przy tym też dobrze bawił. Czy można chcieć tu czegoś więcej?

Podsumowując!
Twórzcie postacie z głową, a nie z mnóstwem broni czy bajcepsem jak u hardkorowego koksa. Grajcie jak prawdziwi ludzie, z emocjami, wcielcie się w swoją postać. Możecie nawet wykorzystać elementy własnego charakteru! Takie rzeczy wychodzą naprawdę świetnie! Współpracujcie z innymi, rozmawiajcie, zaprzyjaźniajcie się! Nie gróźcie sobie cały czas wzajemnym zabijaniem, bo to nudne jak i głupie. Utożsamcie się ze swoją postacią. A gdy już skończycie i przeczytacie co pisaliście, zobaczycie że stworzyliście wspólną powieść, gdzie Wszyscy jesteście głównymi bohaterami. O to chodzi w takich grach. I jest to naprawdę zajebista rzecz!
Do przemyślenia.

Mając nadzieję, że nie znudziłem Was nadmiernie, pozdrawiam
Exodus