Gdy się obudziłem, wiedziałem że mamy przejebane. Powiedziałem:

- Aleizdein, mówiłem Ci o wyjściu na dach, zbieraj ludzi, pakuj szybko szpej i prowadź ich na górę! Sojer, ty masz broń, zostajesz ze mną.

Załadowałem mojego SIG-a, przeładowałem CeZetkę i powiedziałem do Sojera:

- Zobaczymy czy potrafisz celnie strzelać. Chodź za mną.

Ubrałem szybko plecak i ruszyłem po schodach dwa pietra niżej. Otworzyłem okno, wymierzyłem kolesiowi w głowę. Padł strzał. Człowiek upadł, ale chwilę później w stronę okna poszła seria z pistoletu maszynowego. Krzyknąłem do Sojera

- Padnij!

- Czekaj, jeszcze chwila. Maja tylko 4 sztuki broni. Jeszcze chwila..

Po wypowiedzeniu zdania do Sojera wymierzyłem zza rogu CeZetke i oddałem strzał. Upadł przypakowany koleś. Nagle dobiegł nas przerażający ryk. Chyba zabiłem ich przywódcę. Dostali szału. Od razu rzucili się na główne drzwi. Słyszałem tylko jak pękają deski. Powiedziałem:

- Stary! Spierdalamy! Szybko!

Zaczęliśmy wbiegać po schodach. Słyszałem łomot ciężkich butów wbiegających kilka pięter niżej. Mieliśmy przejebane. Ciężko dysząc dobiegliśmy na 10 piętro. Byli coraz bliżej. Wybiegliśmy na dach. Widziałem jak Alojz macha nam z klatki obok że mamy szybciej biec. Był przerażony. Jak my wszyscy. Wskoczyliśmy przez okno do klatki obok. Krzyknąłem do Rativa:

- Rativ! Kurwa, stawiaj szybko pułapkę z prochu który Ci dałem! Elektryk, skombinuj jakiś prowizoryczny zapalnik! Szybko!

Oparłem CeZetkę na dwójnogu o parapet. Za moimi plecami Sojer przeładował broń. Czekaliśmy aż pojawią się w oknie. Krew dudniła mi w uszach. Ciągle powtarzałem:

- Mamy przejebane! Przejebane..

Gdy wbiegliśmy na dach, modliłem się tylko aby dwóch naszych wyszło z tego cało. Modliłem się, nagle zobaczyłem jak przechodzą do naszej klatki, a dwa piętra niżej jakieś dziwne mody które ryczały, jakby nie umieli mówić. Po chwili doszło do mnie że to kanibale, próbowałem się uspokoić ale nie umiałem, byłem bardzo przestraszony, pot spływał mi dosłownie po rękach, nogi mi drżały, majtki miałem przemoczone. Zobaczyłem że oni stawiają jakieś pułapki z prochu, chciałem im pomóc ale się kompletnie na tym nie znałem. Wstrzymałem oddech i dalej prosiłem Boga żebyśmy się z tego pierdolonego zarażonego świata wydostali !

Elektryk zrobił swoje. Przywiązałem jeden koniec cieniutkiej nitki do kabla ze ściany, a drugi do poręczy. Jeśli zostanie przerwana, spadnie na wylaną przeze mnie benzynę. Ta zacznie się palić i gdy płomień dojdzie do puszki z uciśniętym prochem, nastąpi wybuch. Od kanibali dzieliło mnie już tylko jedno piętro. Serce waliło mi jak młot. Wszystko załatwione, uciekam. Nagle poczułem silny uścisk nad kostką. Zaraz po tym szarpnięcie w tył. Kilku z nich musiało przewidzieć moje ruchy i pójść inną drogą. Upadłem brodą na beton. Emocje wzięły nade mną górę. Popłakałem się. Wiedziałem, że umrę. Moje żebra zostały zmiażdżone przez topór. W akcie heroizmu pociągnąłem za nitkę...

Ostatnio edytowany przez Derativ (2013-03-18 18:23:23)

Wszyscy już wiedzieli, Rativ nie żyje. Po chwili szoku ogarnąłem sie. Powiedziałem :
- Rativa już nie ma, musimy uciekać jeśli nie chcemy zginać jak on !

Rativ się poświęcił. Zyskaliśmy 2 minuty. Musieliśmy spierdalać. Krzyknąłem:

- Uciekamy! Biegiem na dół! Szybko!

Derativ zginął, nawet nie miałem szansy go bliżej poznać.
Chciałem zemsty, chciałem ich zabić za rativa, ale już uciekaliśmy w pośpiechu, a kanibale tuż za nami.
Myślałem nad pomysłem Alojza, nie jest w cale taki zły, mógłbym przyśpieszyć, w końcu jestem bardzo szybki i otworzyć to okno, ale nie wiem czy barbarzyńcy łykną przynętę.

- Alojz spróbujemy, pobiegnę przodem

Pobiegłem przodem, otworzyłem okno, wszyscy mnie wyprzedzili, a na horyzoncie nie widziałem kanibali i dalej pobiegłem za towarzyszami.

Ostatnio edytowany przez Roarino (2013-03-21 19:59:09)

Pomyślałem, że jeśli się nie nabiorą na te okno możemy mieć przejebane, Morg zauważył dobry budynek, w którym na wszelki wypadek moglibyśmy stoczyć z nimi walkę.
Powiedziałem zdyszany:

- Mam nadzieję, że nie dojdzie do walki.